وبلاگ
بررسی کفش های رانینگ و واکینگ و ترینینگ
با ما همراه باشید تا تفاوت بین انواع کفش های رانینگ(دویدن) و واکینگ(پیاده روی) و ترینینگ(تمرین) وهمچنین خطرات استفاده از کفش های نامناسب را بدانید .
تفاوت کفش‌های دویدن (رانینگ) و پیاده‌روی (واکینگ)
وقتی صحبت از انتخاب کفش مناسب برای فعالیت‌های بدنی می‌شود، بسیاری از افراد تفاوت بین کفش‌های دویدن و پیاده‌روی را نادیده می‌گیرند. در حالی که این دو نوع کفش از نظر ظاهری ممکن است شباهت‌هایی داشته باشند، اما در طراحی و عملکرد تفاوت‌های اساسی دارند که تاثیر مستقیمی بر راحتی، کارایی و سلامت پاها دارد.
1. زیره کفش
مهم‌ترین تفاوت بین کفش‌های دویدن و پیاده‌روی در نوع و ساختار زیره آن‌هاست. در کفش‌های مخصوص دویدن، زیره با دقت بسیار بالا طراحی می‌شود تا ضربه‌های شدید ناشی از دویدن را جذب کند. این کفش‌ها به‌گونه‌ای ساخته می‌شوند که بتوانند تا سه برابر وزن بدن را هنگام فرود پا روی زمین تحمل کنند. به همین دلیل، فرآیند تولید زیره آن‌ها نیاز به زمان، دقت و استفاده از متریال تخصصی‌تری دارد.
در مقابل، کفش‌های مخصوص پیاده‌روی به دلیل فشار کمتر (حدود ۱.۵ برابر وزن بدن)، نیاز به زیرسازی پیچیده‌ای ندارند. زیره در این کفش‌ها عمدتاً برای حمایت از پاشنه طراحی شده است، در حالی که در کفش‌های رانینگ تمرکز بیشتری بر روی جذب ضربه در ناحیه پاشنه و جلوی کف پا (پنجه) وجود دارد.
نکته مهم دیگر این است که بسیاری از کفش‌های نامناسب از نظر زیرسازی، به دلیل وزن بالا یا طراحی غیرمهندسی، باعث خستگی زودرس در پاها می‌شوند. به همین دلیل اگر قصد پیاده‌روی طولانی‌مدت یا روزانه دارید، استفاده از کفش‌های دویدن می‌تواند گزینه‌ای بهتر باشد، زیرا زیره آن‌ها در مسیرهای طولانی از پا بهتر محافظت می‌کند.
2. ارتفاع پاشنه
در طراحی کفش‌های دویدن، ارتفاع پاشنه نقش مهمی در حفظ تعادل و ثبات دونده دارد. اگر دونده ابتدا پاشنه پای خود را روی زمین می‌گذارد، نیازی به پاشنه‌ی بلند نیست. اما اگر فرود پا با جلوی کف پا یا میانه آن انجام شود، استفاده از کفشی با پاشنه بلندتر برای جلوگیری از آسیب توصیه می‌شود.
در مقابل، در پیاده‌روی اغلب افراد ابتدا پاشنه‌ی پای خود را روی زمین قرار می‌دهند، بنابراین نیازی به پاشنه‌ی اضافه یا بیرون‌زده وجود ندارد. در واقع، کفش‌های پیاده‌روی معمولاً دارای پاشنه‌ای یکپارچه و کمتر برجسته هستند تا حرکت طبیعی پا را تسهیل کنند.
برای کسانی که پیاده‌روی منظم و طولانی انجام می‌دهند، بهتر است کفشی را انتخاب کنند که اختلاف ارتفاع بین پاشنه و پنجه (drop) کمی داشته باشد، زیرا این نوع کفش‌ها حرکت طبیعی پا را بهتر پشتیبانی می‌کنند و فشار کمتری به مفاصل وارد می‌کنند.
3. پهنای پاشنه
در کفش‌های مخصوص دویدن، پاشنه‌ی پهن‌تری به کار می‌رود تا دوندگان هنگام فرود روی زمین، به‌ویژه با پنجه یا قسمت میانی پا، ثبات بیشتری داشته باشند. این ویژگی در مسابقات و تمرینات دویدن بسیار مهم است.
اما در پیاده‌روی، چون بیشتر تماس پا با زمین از طریق پاشنه انجام می‌شود، استفاده از کفش‌هایی با پاشنه‌ی خیلی پهن می‌تواند باعث اختلال در حرکت طبیعی پا و حتی ناراحتی هنگام قدم برداشتن شود. بنابراین برای پیاده‌روی، پاشنه‌ای باریک‌تر و متناسب توصیه می‌شود تا حرکت روان‌تری داشته باشید.
4. انعطاف‌پذیری کفش
هر دو نوع کفش، چه برای دویدن و چه برای پیاده‌روی، باید انعطاف‌پذیر باشند، اما محل خم شدن آن‌ها متفاوت است. برای تست این موضوع، کافی است جلوی کفش را به سمت پایین فشار دهید و ببینید در کدام ناحیه خم می‌شود:
- کفش‌های دویدن معمولاً در ناحیه قوس یا وسط پا خم می‌شوند، زیرا دونده‌ها با بخش‌های مختلف پا به زمین ضربه می‌زنند.
- کفش‌های پیاده‌روی در ناحیه‌ی جلویی یا پنجه پا بیشتر خم می‌شوند، چون حرکت پا در پیاده‌روی از پاشنه شروع شده و به سمت پنجه منتقل می‌شود.
نکته‌ای که باید در نظر گرفت این است که برخی کفش‌ها مثل کفش‌های کنترل حرکت (motion control) یا کفش‌های با ثبات بیشتر (stability shoes) انعطاف‌پذیری کمتری دارند. این نوع کفش‌ها مخصوص افرادی هستند که مشکل حرکتی یا نیازهای خاصی دارند، مثلاً صافی کف پا یا حرکات بیش از حد مفاصل. در این موارد، باید با توجه به شرایط فیزیکی یا مشورت با پزشک، کفش مناسب انتخاب شود.
کفش ترینینگ
کفش‌های ترینینگ یا تمرینی از جمله مهم‌ترین انواع کفش‌های ورزشی هستند که برای پشتیبانی از حرکات متنوع در برنامه‌های تمرینی طراحی شده‌اند. این کفش‌ها با هدف ایجاد ثبات و راحتی بالا برای ورزشکاران تولید می‌شوند تا بتوانند بدون محدودیت، انواع حرکات ورزشی مانند پریدن، تغییر جهت‌های سریع، حرکات جانبی و تمرینات پرفشار را انجام دهند.
از آن‌جا که در تمرینات بدنسازی، ایروبیک، کراس‌فیت، و سایر ورزش‌های شدید، پاها دائماً در حال حرکت در جهات مختلف هستند، طراحی کفش‌های ترینینگ به گونه‌ای است که تقویت در بخش‌های کناری کفش اهمیت ویژه‌ای دارد. این ویژگی باعث می‌شود تا کفش به خوبی از حرکات افقی و عرضی پشتیبانی کند و خطر پیچ‌خوردگی یا بی‌ثباتی پا را به حداقل برساند.
از کفش‌های ترینینگ می‌توان در موقعیت‌های متنوعی استفاده کرد، از جمله:
- تمرینات شدید در باشگاه یا کلاس‌های گروهی
- اردوهای ورزشی و تمرینات فضای باز
- تمرینات قدرتی و چالاکی
- وزنه‌برداری سبک
- حرکات هوازی مانند ایروبیک
به‌طور کلی این نوع کفش‌ها برای انجام بسیاری از فعالیت‌های ورزشی مناسب‌اند، به جز راه رفتن طولانی یا دویدن در مسافت زیاد. در این نوع فعالیت‌ها، استفاده از کفش‌های مخصوص پیاده‌روی یا دویدن توصیه می‌شود.
تفاوت کفش رانینگ و ترینینگ
با اینکه کفش‌های رانینگ و ترینینگ از نظر ظاهری شباهت‌هایی با هم دارند، اما تفاوت‌های مهمی در طراحی، کارکرد و ساختار آن‌ها وجود دارد که باعث می‌شود هر کدام برای نوع خاصی از فعالیت‌های ورزشی مناسب باشند.
۱. نوع حرکت و طراحی کلی:
کفش‌های رانینگ به‌طور خاص برای حرکات خطی و مستقیم طراحی شده‌اند؛ یعنی زمانی که فرد از پاشنه به سمت پنجه حرکت می‌کند. این کفش‌ها به زیرسازی مناسبی در ناحیه پاشنه و میانی پا مجهز هستند تا از پا در برابر ضربات مکرر هنگام دویدن محافظت کنند.
در مقابل، کفش‌های ترینینگ برای حرکات چندجهته مانند حرکات جانبی، پریدن، اسکات و تمرینات پرفشار طراحی شده‌اند. زیره‌ی این کفش‌ها صاف‌تر و پایدارتر است تا کنترل بهتری روی حرکات افقی داشته باشید.
۲. انعطاف‌پذیری و کف میانی:
در کفش‌های رانینگ معمولاً بخش میانی کفش دارای بالشتک نرم‌تر و منعطف‌تری است، چراکه حرکت در دویدن از عقب پا شروع و به جلو ختم می‌شود. اما در کفش‌های ترینینگ، کف میانی سخت‌تر و مقاوم‌تر است تا هنگام انجام حرکات متنوع و سریع، پایداری بیشتری ایجاد کند.
۳. ارتفاع پاشنه:
کفش‌های دویدن اغلب دارای ارتفاع پاشنه‌ی بیشتری هستند که متناسب با نوع گام‌برداری و فرود پا هنگام دویدن طراحی شده است. این ویژگی به کاهش فشار روی تاندون آشیل و راحتی هنگام دویدن کمک می‌کند. در حالی‌که در کفش‌های ترینینگ، پاشنه معمولاً ارتفاع کمتری دارد تا تعادل ورزشکار در حرکات قدرتی و ترکیبی حفظ شود.
۴. وزن و ساختار رویه کفش:
کفش‌های رانینگ معمولاً سبک‌تر هستند و رویه‌ای با منافذ هوا دارند تا تهویه مناسبی ایجاد شود و پا هنگام دویدن خنک و خشک بماند. اما رویه‌ی کفش‌های ترینینگ ضخیم‌تر، مستحکم‌تر و مقاوم‌تر طراحی شده تا در برابر فشارها و حرکات شدید پایداری بیشتری داشته باشد.
خطرات استفاده از کفش نامناسب
- خطرات استفاده از کفش نامناسب در فعالیت‌های ورزشی
- استفاده از کفش نامناسب هنگام ورزش نه‌تنها باعث کاهش کیفیت تمرین می‌شود، بلکه می‌تواند به آسیب‌های جدی جسمی نیز منجر شود. انتخاب کفشی که با نوع فعالیت هماهنگ نباشد، فشار غیرطبیعی به مفاصل، عضلات و تاندون‌ها وارد کرده و تعادل بدن را مختل می‌کند. در ادامه به برخی از پیامدهای رایج این موضوع اشاره می‌شود:
- یکی از رایج‌ترین مشکلات ناشی از کفش نامناسب، ایجاد تاول، درد کف پا، فشار در ناحیه پنجه یا پاشنه و احساس ناراحتی عمومی هنگام راه رفتن یا ورزش کردن است. این مشکلات ممکن است در ابتدا ساده به نظر برسند، اما در صورت تداوم می‌توانند باعث ترک تمرین و کاهش انگیزه شوند.
- کفش نامناسب می‌تواند عملکرد ورزشکار را تحت تأثیر قرار دهد. برای مثال، استفاده از کفش مخصوص دویدن در تمرینات قدرتی یا پلیومتریک (مانند پرش و تغییر جهت سریع) مانع از انجام صحیح حرکات می‌شود، چون پاشنه ضخیم و طراحی خطی این کفش‌ها از چرخش و حرکات جانبی روان جلوگیری می‌کند. در مقابل، کفش‌های تمرینی نیز فاقد زیرسازی لازم برای جذب ضربه در هنگام دویدن هستند.
- مهم‌ترین پیامد کفش نامناسب، افزایش احتمال آسیب‌دیدگی است. برخی نمونه‌ها عبارتند از:
- پیچ‌خوردگی مچ پا هنگام انجام حرکات جانبی با کفش دویدن، به دلیل پاشنه بلند و طراحی نامناسب برای حرکات عرضی.
- درد یا التهاب پلانتار فاسیا (کف پا) در اثر دویدن با کفش‌های تمرینی که فاقد زیرسازی کافی در ناحیه پاشنه هستند.
- فشار بیش از حد به زانوها و کمر به دلیل نبود حمایت مناسب از قوس پا یا نامتعادل بودن کف کفش.
- در مجموع، انتخاب کفش متناسب با نوع فعالیت ورزشی نه‌تنها از بروز آسیب جلوگیری می‌کند، بلکه باعث افزایش راندمان، راحتی بیشتر و تداوم در ورزش می‌شود. بی‌توجهی به این موضوع می‌تواند هم به جسم آسیب بزند و هم انگیزه‌ی ورزش کردن را از بین ببرد.