با ما همراه باشید تا تفاوت بین انواع کفش های رانینگ(دویدن) و واکینگ(پیاده روی) و ترینینگ(تمرین) وهمچنین خطرات استفاده از کفش های نامناسب را بدانید .
تفاوت کفش دویدن با پیاده روی :
- زیره ی کفش مهم ترین بخش ان در کفش های رانینگ (دویدن) هست که زیرسازی ان نیاز به زمان و متریال بیشتری نسبت به کفش های دیگر ازجمله واکینگ (پیاده رویی) دارد چون موقع دویدن سه برابر وزن شخص به زمین فشار وارد میشود در حالی که موقع پیاده روی یک و نیم برابر کاهش میابد.
این زیره در کفش های رانینگ (دویدن) بیشتر برای نواحی پاشنه پا و کف جلوی پا است ولی در کفش های واکینگ (پیاده روی) تمرکز زیره ی کفش فقط روی بخش پاشنه هستش و در بخش جلویی کفش خیلی زیره ی مناسبی به کار نرفته است.
ایراد اصلی زیرسازی در بیشتر کفش ها بخاطر وزن بالای ان هستش و اگه قصد پیاده روی در مسافت های بالا دارید سعی کنید از کفش های رانینگ (دویدن) استفاده کنید.
- ارتفاع پاشنه: در کفش های رانینگ (دویدن) ارتفاع پاشنه جوری هستش که ثبات مورد نیاز دونده ها تامین باشد.
مهم ترین بخش در پاشنه کفش های رانینگ بخشی هستش که دونده اولین قسمت پاشنشو روی زمین میذاره اگه دونده اول پاشنشو روی زمین بذازه نیازی به پاشنه اضافی نیست ولی اگه اول کف جلویی به زمین بخوره باید از کفش های پاشنه بلند تر استفاده کرد.
از آنجایی که در پیاده روی معمولا افراد ابتدا پاشنهی پای خود را روی زمین میگذارند به همین دلیل کفش های پیاده روی نیاز به پاشنه تو کار ندارند.
برای افرادی که به دنبال کفش مناسب برای پیاده روی های منظم و طولانی هستند توصیه میشود از کفش های مخصوص دویدن با کمترین مقدار تفاوت بین پاشنه پا و پنجه استفاده کنند.
- پهنای پاشنه: کفشهای رانینگ دارای پاشنهی پهن هستن تا ثبات مورد نیاز دوندگان هنگام ضربه زدن به زمین با پنجه یا بخش میانی کف پا تامین شود. اما افرادی که به منظور تناسب اندام پیاده روی می کنند نباید از کفش های پاشنه پهن استفاده کنند زیرا هنگام پیاده روی معمولا با پاشنه پا به زمین ضربه زده و پاشنه پهن باعث ایجاد مشکل در قدم زدن می شود.
- انعطاف پذیری: کفش های مخصوص دویدن و پیاده روی هر دو باید به اندازه کافی منعطف باشند.برای تست پنجهیکفش را روی زمین فشار بدید و ببینید کفش در کدام ناحیه خم شده است.
برای کفش های رانینگ خم شدگی در قسمت قوس یا وسط کفش بیشتر است.در کفشهای مناسب پیاده روی خم شدگی درقسمت پنجه بیشتر است.
اما در کفش های کنترل حرکت و کفش های با ثبات بیشتر معمولا انعطاف پذیری کمتری وجود دارد چون طراحی آنها با هدف جلوگیری از تحرک بیش از حد پاها داخل کفش انجام شده. برای همین دوندگان و واکرهایی که نیاز به کنترل حرکت دارند باید از انعطاف پذیری کفش خود صرف نظر کنند و از کفش هایی مناسب شرایط فیزیکی و پزشکی خودشون استفاده کنند.
کفش ترینینگ
کفشهای ترینینگ هم یکی دیگر از انواع کفشهای ورزشی اند که هدف اونها ایجاد راحتی وثبات برای انجام انواع حرکات ورزشی مثل پریدن و تغییر جهت سریع حین نرمش است. از اونجایی که توی تمرینات شدید ورزشی نیاز به حرکات پا به جهات مختلف هست در طراحی کفشهای ترینینگ تمرکز اصلی روی دو طرف کفش هست تا حرکات افقی و عرضی به راحتی قابل انجام باشه.
کفش ترینینگ از انواع کفش های ورزشی است که با فراهم کردن حداکثر راحتی و ثبات برای ورزشکاران، برای انجام طیف وسیعی از حرکات ورزشی از جمله پریدن و تغییر جهت های سریع حین نرمش مناسب می باشد.
از آن جا که در تمرینات شدید ورزشی نیاز به حرکات پا به جهات مختلف می باشد در طراحی کفش های ترینینگ تمرکز اصلی روی دو طرف کفش می باشد تا حرکات افقی و عرضی به راحتی قابل انجام شود.
از این کفش ها معمولا برای انجام تمرینات شدید در کلاس های ورزشی، اردوگاه های فضای باز ورزشکاران، هنگام بلند کردن وزنه، انجام تمرینات قدرت و چالاکی، ایروبیک و غیره می توان استفاده کرد و به طور کلی می توان گفت برای هر بسیاری از حرکات ورزشی به جز راه رفتن و دویدن مناسب می باشند.
تفاوت کفش رانینگ و ترینینگ
اگرچه کفش رانینگ (دویدن) و ترینینگ شباهت های زیادی با هم دارند اما از نظر انعطاف پذیری و ارتفاع پاشنه با هم متفاوت می باشند.
کفش های دویدن برای حرکاتی که پاشنه تا پنجه پا را درگیر می کند طراحی شده و با توجه به شیوه دویدن فرد و برای ایجاد زیرسازی و تکیه گاه مورد نیاز، ممکن است دارای پاشنه باشد.
در حالی که کفش های تمرین یا ترینینگ برای حرکات چند جهته طراحی شده است، کف این کفش ها مسطح تر است تا انعطاف لازم برای انجام حرکات مختلف ورزشی به فرد داده شود و معمولا سبک وزن هستند تا انجام حرکات راحت تر باشد.
بخش رویه کفش های رانینگ اغلب سبک وزن و دارای منافذ ورود هوا هستند در حالی که کفش های ترینینگ رویه ضخیم، مستحکم و با کیفیت بالا دارند.
در کفش های رانینگ معمولا بخش میانی کف کفش دارای زیرسازی نرم می باشد در حالی که کف میانی کفش های ترینینگ معمولا محکم است تا از طیف وسیعی از حرکات ورزشی پشتیبانی کند.
خطرات استفاده از کفش نامناسب
- استفاده از کفش نامناسب برای فعالیت های ورزشی ممکن است باعث ناراحتی های مختلف در فرد شود که از آن جمله می توان به تاول زدن و درد پا اشاره کرد.
- کفش نامناسب باعث کاهش کارایی و اثربخشی تمرینات ورزشی می شود. به عنوان مثال استفاده از کفش های دویدن هنگام انجام تمرینات پلیومتریک از چرخش سریع روی پاشنه جلوگیری می کند و انعطاف پذیری کفش های ترینینگ برای انجام تمرینات را نخواهد داشت.
- آسیب های جدی نیز از دیگر عوارض استفاده از کفش نامناسب می باشد، به عنوان مثال انجام حرکات افقی و عرضی با کفش های دویدن به علت پاشنه این کفش ها، خطر پیچ خوردن مچ پا را افزایش می دهد و دویدن با کفش های ترینینگ نیز باعث افزایش خطر بروز پلانتار فاسیا می شود.